Jean-Claude Vantroyen, Le Soir (03/09/2014) ****
"Quatre étoiles, oui. Parce que cet album m'a cloué dans mon fauteuil. J'étais abasourdi. Non pas par le bruit (il faut faire jouer ça fort), mais par la pulsation, l'énergie, la dynamique infernale de ce groupe, qui ne masque jamais cependant la subtilité enthousiasmante des arrangements. Prenez MannGold, un quintet avec une guitare, deux basses et deux batteries. Ajoutez huit souffleurs. Et ça donne ce supergroupe imbattable : MannGold De Cobre. Sur l'album, c'est déjà incroyablement bon. Qu'est-ce que ça doit être sur scène ? Allez les voir à 21 h, ce samedi, au Jazz in't Park à Gand. Rodrigo Fuentealba est un guitariste qui a beaucoup joué du rock, de la pop, avec Novastar, d'autres. A un certain moment, il a voulu faire autre chose : « Je voulais deux basses, deux batteries, pas de chanteur, dit-il. J'ai 42 ans et toutes les musiques que j'ai entendues ont commencé à se mêler de façon naturelle, organique. Je voulais une musique qui te prend, qui t'emmène loin, quelque chose de répétitif, de psychédélique, de tribal. Quelque chose de fort, d'énergique. » C'est ce que MannGold a joué. Ils ont eu leurs fans. Et Michaël Joosten, du Handelsbeurs de Gand, les a mis au défi de leur proposer un projet original. « Je voulais faire quelque chose avec Peter Vermeersch, le leader du big band Flat Earth Society. Avec ce compositeur de musique que je trouve cubiste, on allait donner une dimension nouvelle. Il a dit OK. Mais il a ajouté : puisque vous jouez fort, on va vous adjoindre deux quartets de vents. » De répétition en répétition, tout le monde captait la musique. « On était un groupe, dit Rodrigo. Et je suis heureux, je me suis réalisé. On a trouvé notre musique, un mélange bizarre mais qui fonctionne, à la fois rock, jazz, noise, free. Tout ça peut trouver le chemin vers le public. » Parfaitement. Cette musique est irrésistible."

Koen Van Meel, Kwadratuur (11/08/2014) ***1/2
"Op deze cd zijn ze met dertien, de mannen van MannGold de Cobre. Het kan dus niet anders dan gezellig worden in dit treffen van de rockgroep MannGold en de blazers van (jawel) de Cobre. Bovendien zit er ook heel mooi volk samen, met muzikanten van de Flat Earth Society, Fifty Foot Combo, Motek en het Antwerp Gipsy Ska Orchestra.
Toch klinkt MannGold de Cobre niet als een eclectisch boeltje. Daarvoor worden de teugels net strak genoeg gehouden. Van links naar rechts zappen of het maximaal uitspelen van de solistische kwaliteiten van de muzikanten zijn ook niet aan de orde. In plaats daarvan zwerft de band ergens rond tussen repetitief en lekker doorrollende krautrock enerzijds en bands als The Dorf en de Flat Earth Society, maar dan zonder het zoekende van de eerste of de detailwerking van de tweede. Een probleem hoeft dat echter niet te zijn, want door de acht blazers vooral in blok te gebruiken, ontwikkelen die een indrukwekkende kracht die mooi combineert met de vijfkoppige rockbezetting.
Deze homogeniteit wordt nog versterkt door het compacte geluid waarin alles samengetrokken wordt: de blazers klinken niet alsof ze op de gitaren geplaatst werden, maar zitten er pal naast. De cd 'MannGold de Cobre' klinkt dan ook als een album van een echt collectief dat graag te leen gaat bij Golden Earrings 'Radar Love' ('Wahnsinn'), het classy machodom van James Bond ('Fuzzhound') of The Sisters of Mercy's 'Temple of Love' ('Stereo') waarbij de rocktraditie duidelijk de basis vormt.
Toch zijn de blazers meer dan opvulsel. Want hoewel ze pas voor het laatste nummer 'Ind' echt in verschillende secties mogen opereren, mogen ze elders in een en hetzelfde nummer evolueren van begeleiding naar de lead melodie. Daarbij ze evengoed unisono de spierballen kunnen laten rollen als dat ze geharmoniseerd de waaier opentrekken.
Moeilijk doen is er voor MannGold de Cobre niet bij. Hun muziek mikt daarvoor te veel op de benen, zonder daarom ook muzikaal uitverkoop te houden. 'MannGold de Cobre' is eigenlijk music for the millions, maar dan op de best mogelijke manier."

Patrick Blomme, Da Music (05/07/2014)
"Een uit de kluiten gewassen liveband die een studio-album uitbrengt. Altijd een beetje bang afwachten wat dat gaat geven. De liveband in kwestie is het fantastische Manngold De Cobre. Deze jazzrockbigband bestaat uit het vijfkoppige Manngold aangevuld met de achtkoppige blazerssectie De Cobre.

De oorsprong van dit project ligt bij de rauwe en energieke instrumentale rock van Manngold. Dit kwintet wordt aangevuurd door de Gents-Chileense Rodrigo Fuentealba en bestaat uit twee gitaristen, twee drummers en een bassist. Zij verdienden allen hun sporen bij onder andere Arno, Dead Man Ray, Intergalactic Lovers, Fifty Foot Combo, Trixie Whitley, …

Aangevuld met acht blazers onder leiding van producer, muzikant en componist Peter Vermeersch, vormen ze Manngold De Cobre, een niet alledaags, daverend collectief dat constant uitpakt met heerlijke ritmes, creatieve arrangementen, een stevige blazerssectie en dito gitaarwerk. Een liveband van het soort, die je vanaf de eerste noot stevig bij de strot grijpt en niet aflaat tot de laatste noot al een tijdje uitgestorven is.

Het was bijgevolg een uitdaging om die livesfeer en bijhorende spanning op een schijfje te persen. Maar door dezelfde, nuchtere werkwijze als bij hun optredens te gebruiken, zijn ze daar uitermate goed in geslaagd. Ook op plaat klinkt Manngold De Cobre krachtig, complexloos en gecontroleerd ongecontroleerd! Ze trekken een stevige geluidsmuur op waarin zowel de blazers als de gitaren de kans krijgen om te schitteren en drums en bas het geheel stevig onderbouwen en voortstuwen.

Vanaf het begin van openingstrack Whahnsinn voel je dat er iets te gebeuren staat. Een spannende en drukkende intro brengt ons langs verschillende lagen tot in de kern van het echte, swingende verhaal van Manngold De Cobre om daar gedurende ruim negen minuten door te gaan.

Als je dan denkt Manngold De Cobre door te hebben, schakelen ze nog een versnelling hoger en gooien ze Fuzzhound door de boxen. Die gitaarintro en virtuoze razernij maken van deze song een meesterwerk pur sang. Ook nummers als Stereo en IND rocken een heel eind weg en laten de gitaren en blazers op volle kracht horen.

A Fistful Of Sauerkraut is pure bigband. De blazers nemen het voortouw en swingen er retestrak en volumineus op los.

Daar waar de meeste nummers behoorlijk uitbundig zijn, wordt met Sonic voor de ingetogen aanpak gekozen. Het begin doet misschien nog vermoeden dat het om een stijloefening gaat, maar dan evolueert de song meer naar een sensuele vrijage tussen blazers en gitaren.

Als leuk extraatje krijg je nog hidden track Ping voorgeschoteld. Die lijkt aanvankelijke mooi aan te sluiten bij Sonic, maar ontpopt zich al snel en dan lijkt het alsof Manngold De Cobre nog een laatste keer alle troeven op tafel wil gooien.

Manngold De Cobre is absoluut een topper en levert een debuut af met een mooie mix van psychedelische en jazzrock. Met hun eerste album bewijzen ze dat ze het absoluut niet alleen live kunnen. Waar wacht je nog op? Aanschaffen die plaat!"

Hessel Fluitman, Jazzflits 220, p.14 (23/06/2014)
"MannGold de Cobre is een heftige Belgische ploeg van dertien man die volwassen krachtmuziek maakt. Muziek die ondanks de twee strak doorslaande drummers en de twee gitaristen flexibel genoeg is om geen hardrock (of zo) te worden. En het is meer geregisseerd dan de muziek die The Ex-met-blazers pleegt te spelen. Al weten die wel precies waarmee ze bezig zijn. Kortom, Manngold de Cobre speelt stevige rockjazz met de nadruk op rock. De acht blazers kunnen maar nauwelijks opboksen tegen de twee drummers en twee gitaristen.
De titels van de stukken liegen er niet om: 'Wahnsinn', 'A Fistfull of Sauerkraut' en 'Fuzzhound'. Ze geven keurig wat ze beloven: adrenaline in overvloed. Toch is de muziek goed gestructureerd. Dat moet ook wel als je drie blazerssecties hebt: die moet je gericht laten spelen. Dat gaat niet zomaar uit de losse pols. Maar met componist en blazer Peter Vermeersch, ook belangrijk lid van de Flat Earth Society, in de gelederen zit dat wel goed."

Bert Scheemaker, Mother Love Music Muziekmagazine (06/2014)
"Ow boy, wat een band! Dat is wel het minste wat je kan zeggen van het collectief MannGold De Cobre. Deze jazzband bestaat namelijk uit niet minder dan dertien leden. Leden die trouwens hun sporen meer dan verdiend hebben. Zo treffen we ondermeer muzikanten aan die u al eens aan het werk zag bij onder andere Trixie Whitley, Flip Kowlier, Dead Man Ray, Arno en Motek. Qua adelbrieven kan dat alvast tellen. Voeg daar nog eens bij dat MannGold op zich al vijf muzikanten telt onder leiding van Rodrigo Fuentealba en De Cobre de acht blazers onder het bewind van Peter Vermeersch ( u misschien bekend van Flat Earth Society en als producer van dEUS en Madensuyu) levert en u weet dat het de moeite zal zijn. Eer dertien mensen zich zo inzetten voor één project moet er namelijk meer zijn dan that what meets the eye...
En dat is ook overduidelijk zo. Al vanaf 'Whannsinn' (een verbastering van het woord waanzin volgens ons) merk je meteen dat dit niet je alledaagse plaatje is. Dik negen minuten verder en volledig ondergedompeld in de waanzin van MannGold De Cobre bent u het ook helemaal zeker: dit is gekkenwerk. Maar, verdraaid goed gekkenwerk! Want welke andere band kent u die moeiteloos de geschifte invloeden van James Chance (of James White, te zien wat u verkiest) en zijn no wave van de jaren '70 moeiteloos mixt met sferen die tot nu toe het terrein waren van Balkan Beat Box en Shantel? Geen enkele. En wie zich dan schrap zette voor meer van dat, komt aardig bedrogen uit. Want 'Fuzzhound' start als een bezetene met een riff waar Andrew Stockdale van Wolfmother zijn leven voor zou geven. Wat een vet nummer. Al kronkelt het zich snel van hardrock naar pure jazz, om zich daarna weer te verliezen in een geharrewar van stijlen. Enige structuur is soms ver te zoeken, maar wij klagen alvast niet.
'A Fistful Of Sauerkraut' gaat dan weer een heel andere kant uit. De richting van de big band eigenlijk. En pas nu begint het ons op te vallen hoeveel MannGold de Cobre eigenlijk weet te vertellen zonder woorden. Waar Bert Ostyn van Absynthe Minded waarschijnlijk 300 woorden voor nodig heeft, doet MannGold De Cobre het zonder één lettergreep: het verhaal vertellen van een rijkeluiszoon die op een ballroomparty in de jaren '30 de liefde van zijn leven ziet, haar meteen ten dans vraagt en langzaam begint te verleiden, haar het bed in praat en uiteindelijk een stomende nacht mee beleeft. De hoofdrollen in deze fantasie zijn uiteraard weggelegd voor Leonardo DiCaprio en Anne Hathaway. Maakt u zich vooral geen zorgen als u tijdens het luisteren iets anders ziet in uw gedachten. Deze muziek laat zich tenslotte niet in hokjes stoppen, laat staan in die van onze verbeelding.
En net wanneer we denken dat we bij een liveshow van deze band waarschijnlijk nu al ruimschoots in het zweet stonden na zoveel geweld, besluit het collectief om er even 'Sonic' tussen te gooien, het meest intieme nummer van de plaat waarin gitaren en blazers zodanig tegen elkaar aanschuren dat je je al luisteraar bijna begint te schamen om getuige te zijn van zo'n overduidelijke privé-aangelegenheid. Ze stuwen elkaar naar grote hoogten om uiteindelijk tot een ware climax te komen. Jazz is seks, dat is al lang geweten, maar nu is het tijd dat de jeugd daar ook nog eens aan herinnerd wordt. 'Stereo' gooit het dan weer over een heel andere boeg: Wild Nothing refreintjes, krautrock waarmee Can groot geworden is en ga zo maar door. Geheel in de lijn van het album wederom een bont allegaartje van invloeden waar je nooit van dacht dat ze überhaupt samen zouden passen. Bij vlagen indrukwekkend en altijd boeiend.
Rest ons nog enkel de taak om 'IND' te bespreken, tenminste dat dachten we. Want waar de superlatieven ons weer te binnen schoten na afloop (beest van een nummer! Oerdegelijk! Meeslepend!), begon plots zachtjes uit onze speler nog een nummertje te spelen. Verbaasd keken we op. Normaal was het nu gedaan, maar dan staat daar plots 'Ping', als een duiveltje uit een doosje. Mooie liedjes duren niet lang placht men te zeggen, maar vette albums duren net dat ietsje langer blijkbaar. En gelukkig maar, want ondanks dat we soms dachten dat dit net dat tikkeltje te zot is om echt vijf sterren te verdienen, een beetje te ongepolijst en bij wijlen te bombastisch, hebben we toch uitermate genoten van MannGold De Cobre. Al maken we meteen de bedenking dat dit live waarschijnlijk nog vele malen beter moet zijn. Maar ach, voor nu zijn we al meer dan zoet.
Want MannGold De Cobre is een uiterst puike plaat, een van de betere Belgische jazzplaten die u in lange tijd zult gehoord hebben zelfs. Wij lopen al rond met een erectie om u tegen te zeggen wanneer iemand Dans Dans vermeldt, het collectief rond Bert Dockx. Maar onze erectie is er vanaf nu niet minder om als we MannGold De Cobre horen. Maar daar waar Dans Dans de exclusieve callgirl is die je op je wenken bedient met een gouden glimlach en verleidelijke ogen en waar je achteraf van denkt: wauw, dit grenst aan perfectie; is MannGold De Cobre de wellustige prostituee die zonder verpinken je wildste fantasieën werkelijkheid doet worden. Een tikkeltje smerig, een stuk geiler en vooral heel erg veel avontuurlijker. MannGold De Cobre heeft (flauwe woordspeling alert) goud in handen. U moet enkel nog de moeite doen om zelf even te delven."

Bernard Lefèvre, Jazzmozaiek p.54 (2014/2)
"MannGold de Cobre (El Negocito Records) is een project van gitarist Rodrigo Fuentealba en zijn groep (MannGold) in as- sociatie met Peter Vermeer- sch die de invulling van de blazerssectie voor zijn rekening neemt (De Cobre). Fuentealba is een Gentse Chileen die bekend is van bij Gabriel Rios, Arsenal en Fifty Foot Combo. Een flinke scheut heavy rockjazz en repetitieve beats wordt met een chaotisch orkestrale vaart naar climaxen toe geblazen, nog wat vermengd met noise en sounds- capes. De titels spreken boekdelen: Wahnsinn, Fuzzhound, A Fistful of Sauerkraut. Nog gek- ker dan FES en dus om lekker uit de bol te gaan."

Guy Peeters, Enola Magazine p.44 (9/05/2014) 8.0
"Het podium, niet de living of de opnamestudio, is het centrum van de rock-'n-roll. Investeer gerust duizenden euro's in fancy apparatuur die alles perfect laat klinken door vreemdsoortige speakers en top shelf koptelefoons. Als je nu en dan niet buiten komt om het aan den lijve te ondervinden, dan heb je er eenvoudigweg niks van begrepen. Een album zal nooit een volwaardig alternatief zijn voor een concert. Een live DVD evenmin, dat is een hoop digitale pretentie. Een echte rock-'n-rollband, is op het podium op z'n best. Als je zo'n op-en-top live band bent, zoals MannGold de Cobre, dan kan je ook maar hopen dat het album zo dicht mogelijk die ervaring benadert.
Is MannGold de Cobre een evenaring van die oplawaai die je tijdens een concert ontvangt? Nee, natuurlijk niet. Maar soms komt het wel verdomd dichtbij, is de vrijgekomen adrenaline en eensgezinde energie bijna tastbaar. Dat de band koos voor een no nonsense aanpak waarbij alle overbodige franjes en truken van de studiofoor achterwege gelaten worden, was dan ook een goede beslissing. Dit is nergens zo sterk gepolijst dat het gaat glanzen. Je hoort soms wat ruis. Deze muziek klinkt strak, maar dan wel met soul. Die drums klinken als drums, instrumenten zitten ingebed in een groepssound die het geheel als grootste prioriteit heeft.
Meer nog dan die sound, is het de stijl die opvalt.Want MannGold de Cobre, eigenlijk de kwintetversie MannGold uitgebreid met acht blazers, is een denderende truck van rock, psych, kraut, punk en jazz die regelmatig uitpakt met eindeloos malende ritmes, bronstig pompende riet- en koperblazers en withete gitaarkruisingen. Opener "Wahnsinn" (ja, dat doet even denken aan Emiliana Torrini's "Jungle Drum") legt de lat meteen hoog, met een knappe opbouw en een song die laag na laag toevoegt, gestaag blijft winnen aan intensiteit en openbarst met een wellustige gretigheid. Pure elektriciteit waarbij het lijkt alsof je geen 8, maar 24 blazers hoort. Geweldige bonus: dat valse einde met de knetterende coda.
Meteen daarna wordt uitgepakt met prijsbeest #2, "Fuzzhound". Live steeds goed voor een waar stonerfestijn vol uit hun voegen barstende riffs, krachtige breaks en schwung die de heupen oncontroleerbaar aan het schudden brengt. Een paar spannende wendingen zijn ook aanwezig. De ene keer naar het terrein van de voluptueuze 70's soundtracks, de andere keer naar een punkachtige versnelling en een terugkeer naar de startriff. In afsluiter "IND" wordt die werkwijze ook gehanteerd. Een gouden idee na die aanzet met uitwaaierende gitaren en een broeierige, sensuele vibe die je er nog eens aan herinnert dat MannGold de Cobre niet alleen trekt, sleurt en pompt, maar ook de decadentie opzoekt met seks, kauwgom en slechte bedoelingen.
Nochtans zit er ook meer dan voldoende variatie in deze zes tracks: zo is "A Fistful Of Sauerkraut" eentje waarin de blazers resoluut het voortouw nemen, en worden NYC en X-Legged Sally in de blender gegooid (live waagde de band zich ook al aan "Ffwd" en "Turkish Bath" van die laatste band), waardoor de band klinkt als een ontregeld feestorkest dat scheurt en veegt en een kromme gitaarfurie erin verwerkt. "Stereo" lijkt aanvankelijk dan weer punkfunkregionen op te zoeken, maar ontaardt al snel in hakkende snarenpartijen en een nieuw rondje gedender dat even zelfs richting outer space dreigt te gaan. En die simultane drumroffels, PATAT.
Rest enkel nog "Sonic", de vreemde eend in de bijt, de dromerige aanzet van de tweede vinylhelft met een verleidingsdans tussen flemende gitaren en vleiende blazers die elkaar opvrijen tot een weidse, majestueuze finale. En voilà, België heeft er een nieuwe opwindende band bij, onder leiding van Rodrigo Fuentealba en Peter Vermeersch. Of neen, die band was er al, maar valt nu ook in huis te halen. En ook al ontbreekt dan het echte zweet, het lijfelijke en de jeuk: het is een knoert van een plaat die het voorjaar zonet dat ietsje opwindender maakte.